Genelde hep şey deriz " napayım yazgım böyle" yada "bende istemem ama beni dinlemiyor" her daim bahanelerimiz daha doğrusu kafamızı altına sokacağımız battaniyelerimiz hazır oldu.
Kaderimiz ezeli hayatta zaten çizildi. Ancak kavşakları yönlendirme tamamen benim elimde. Işık ne işe yarar herşeyi daha net muntazaman görmeye yarar. Fakat gözünüze çok tutarsanız kör olmanıza neden olur.
Mükemmelliyet durumundan sıyrılmakla başlıyor hayatın tadı aslında. Bıraktım artık sandalımı nehirin akışına. Önüme elbette fırtınalar , köpek balıkları çıkacak ancak bunlarla savaşmayı gözümü karartarak değil düzgün akışlarla tamamlamak ve okyanusa ulaşmaktır amacım.
Ama ben fırtına çok sertti deyip eyvahlar bağlamaya başlarsam, yandım balıklar etrafımı sardı salım devrilecek dediğimde okyanus uzak diyarlar olur ancak parçalarım o okyanusa ulaşır .
Şimdilerde çok güzel bir kitap buldum bilmiyorum belkide geç kaldım ona ulaşmak için ama hiç bir şeyin tesadüf olmadığını artık hazmettim. Kitabımın ismi Işığın Savaşçısının El Kitabı. O kadar benden bir kitap ki. 1997 yılında yazılmış ancak 2012 yılında halen hiç bir şeyin değişmediğini gördüğüm bir kitap. Arayışlar hep aynı, varılacak nokta hep aynı.
Başkalarının bana çizdikleri rolü oynamak zorunda değilim. Kendi çizdiğim bir yolum var ve bu yolda hata yapma , savaştan geri çekilme hatta düşmanımın hatalı olduğuna onu ikna edebilme hakkım var.
Herkes Işığın Savaşçısı aslında sadece farkına varabilmek farkında olabilmek önemli. İstersek okyanusa gömülmüş eski bir tapınağın çan seslerini çok rahat duyabiliriz.
İşte bu kadar herşey basit ve olasılık dahilindeyken hayatı çekilmez yapıp kendimize ve dostlarımıza zindan ettiğimiz için suçluyuz hepimiz.
Rabbim attığım her adımın sorumluluğunun bana ait olduğunu kabul ediyorum. Her daim benimle olduğunu ve yanlışlarımı tekrarlamamak için önüme çıkışlar koyduğunu kabul ediyorum.
