Evet maalesef ki böyleymiş zaman . Farketmeden kendini tekrar eden ama arada hiç yenilemeyen bir şeymiş. Bir yerlerde bir şeyleri eksik yapıyorum ama neydi. Bulamadığım bir türlü ulaşamadığım . Artık sessiz çığlıklarında ötesinde bir şeyler vardı kımıldamıyordu bile.
Burukluk var yine içimde yine sonbahar geldi . Ağaçlar dökülmeye çiçekler boyun bükmeye erken mi başladı ne bu sene . Yada benim boynum büküldüğünden iyice yerlerdeyim.
Sevgi emek ister sevgi yürek ister beni sevmek adam gibi adam olmak ister. Artık içte yaşanmıyor hiç birşey. Hani annemin öğrettiği o muhteşem öğüdü "kol kırılır yel içinde kalır" evet öyleydi bir zamanlar. Ama artıl yel içerde de kalamıyor. Çünkü o kadar sık aralıklarla geçtiki vücudumda her yer açık kaldı. Uğultu halinde yayılıyor etrafa kızılcık şerbetleri....
Zor zanaat imiş bu diyarlarda adam olmak hemde en hasından. Yitirilenlere ağlamak mı yoksa ardında kalmak mı daha ağır ben bunu anlamadım.
